คำสำคัญ Jurors

เรื่องราวของคณะลูกขุน 12 คนที่เข้ามานั่งฟังการพิจารณาคดีของเด็กหนุ่มวัย 18 ปี โทษที่เขาจะได้รับหากถูกตัดสินว่ามีความผิดจริงก็คือ การประหารชีวิตด้วยเก้าอี้ไฟฟ้า หลังจากผู้พิพากษาไต่สวนคดีเสร็จสิ้นแล้ว ก็ถึงเวลาที่คณะลูกขุนทั้ง 12 คนจะเข้าไปปรึกษาตกลงกัน เพื่อมอบคำตัดสินแก่ศาลว่าพวกเขามีความเห็นอย่างไรโดยที่มีข้อแม้อยู่ว่าคำตัดสินของคณะลูกขุนทั้ง 12 คน จะต้องออกมาเป็นเอกฉันท์ 12 ต่อ 0 เท่านั้น เมื่อการโหวตครั้งแรกเสียงออกมาเป็น 11 ต่อ 1 เมื่อมีหนึ่งในคณะลูกขุนบอกว่า เขาไม่สามารถตัดสินให้จำเลยที่เป็นเด็กหนุ่มวัยเพียง 18 ปีมีความผิดได้

เรื่องราวความดราม่าอาชญากรรมของภาพยนตร์“ยุติธรรม อำมหิต (A Time To Kill)” เริ่มขึ้นเมื่อ ทอนย่า เด็กน้อยผู้บริสุทธิ์ชาวแอฟริกัน-อเมริกัน ถูกข่มขืนและทำร้ายร่างกายโดยเด็กหนุ่มที่ดื่มเบียร์จนเมามาย2 คน ที่เมืองแคลตัน รัฐมิสซิสซิปปี้ คาร์ล พ่อของเธอโกรธแค้นเป็นอย่างมากและไม่คิดที่จะปล่อยคนเลวเช่นนั้นให้เป็นอิสระ เขาตัดสินใจที่จะลงโทษเหล่าเด็กหนุ่มพวกนั้นด้วยมือของตัวเอง ซึ่งในที่สุด คาร์ล ก็ฆ่าคนที่ทำร้ายลูกสาวของเขาภายในบ้านของตัวเอง โดยมีพยานรู้เห็นมากมาย แจ็ก บริแกนซ์เป็นหนึ่งในผู้คนที่พร้อมจะอยู่ข้างการกระทำของคาร์ลครั้งนี้รวมไปถึงแฮรี่, แอลเลน และ ลูเซียน ทั้งหมดต่างยื่นมือเข้าช่วยผ่านทางทนายรูฟัส บักลี่ย์ การพิจารณาคดีของชายผิวดำครั้งประวัติศาสตร์ในมิสซิสซิปปี้ครั้งนี้ จะมีบทสรุปอย่างไร

ทนายหนุ่มต้องร่วมมือกับทนายสอบตกใจกล้าเพื่อช่วยพ่อแม่ของเด็กชายที่ป่วยหนักฟ้องร้องบริษัทประกันชีวิต

ทนายยอดฝีมือสองคนที่ร่วมกันฟ้องร้องบริษัทกฎหมายชื่อดัง โทษฐานเลือกปฏิบัติต่อผู้เป็นเอดส์

เมื่อผู้พิพากษาศาลฎีกาฆ่าตัวตายและพบว่าเลขาของเขาถูกฆาตกรรม ทุกคนชี้ไปที่คาร์ล แอนเดอร์สัน ทหารผ่านศึกไร้บ้านที่หูหนวกและเป็นใบ้ แต่เมื่อแคธลีน ไรลีย์ ทนายความประจำศาลได้รับมอบหมายให้ดูแลคดีของเขา เธอก็เริ่มเชื่อว่าแอนเดอร์สันอาจบริสุทธิ์ เอ็ดดี้ แซงเกอร์ ลูกขุนซึ่งเป็นนักล็อบบี้ยิสต์ในวอชิงตันก็เห็นด้วย และทั้งคู่ก็เริ่มสืบสวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยตนเอง

แม่เลี้ยงเดี่ยวถูกเลือกให้ทำหน้าที่เป็นลูกขุนในการพิจารณาคดีซึ่งเป็นที่สนใจของสาธารณชน เธอต้องทำการตัดสินใจอันเจ็บปวดในขณะถูกม็อบข่มขู่คุกคามจะฆ่าลูกชายเธอ

แม้ว่าหลักฐานในคดีฆาตกรรมนักแบล็กเมล์โดยการบีบคอจะดูมีมากมาย แต่การลงคะแนนเสียง "ไม่ผิด" เพียงครั้งเดียวของเจน มาร์เปิล (เดม มาร์กาเร็ต รัทเทอร์ฟอร์ด) ก็ทำให้คณะลูกขุนมีมติเห็นชอบด้วยคะแนนเสียง 11 ต่อ 1 เสียง เธอเชื่อว่าฆาตกรตัวจริงเป็นสมาชิกของคณะละครท้องถิ่น จึงเข้าร่วมกับคณะเพื่อรวบรวมข้อมูล เบาะแสต่างๆ ย้อนกลับไปหลายปีก่อนการแสดงละครที่แย่มากเรื่องหนึ่งในปี 1951 ซึ่งเขียนโดยผู้กำกับละครเวทีที่เล่นห่วยของกลุ่ม เอช. ดริฟโฟลด์ คอสกูด (รอน มูดี้) ซึ่งไม่ประสบความสำเร็จอย่างน่าอนาจใจ แม้ว่าในเวลานั้น นักแสดงหลายคนในคณะละครชุดปัจจุบันจะเป็นเด็กเท่านั้น แต่การฆาตกรรมอื่นๆ ก็ตามมา ก่อนที่ในที่สุดมิส มาร์เปิลจะเปิดเผยตัวฆาตกร